“NANG NAGING SURROGATE AKO PARA MAILIGTAS ANG BUHAY NG ASAWA KO — PERO SA IKATLONG BUWAN, MAY NALAMAN AKO NA NAGPAHUNGO SA MUNDO KO.”
ANG BUHAY NA HINAHABOL NG ORAS
Ako si Elena, 30 anyos.
May asawa akong si Ramon, 35—
mabait, responsableng lalaki, pero isang gabi…
bumagsak siya sa sahig, nangingisay.
Ang verdict ng doktor:
“Kidney failure. Kailangan niya ng transplant. Kailangan ng pera. Mabilisan.”
Ang halaga?
₱3.5 million.
Halagang kahit magsumikap ako sampung taon,
hindi ko pa kaya.
Nakaluhod ako sa ospital, hawak kamay ni Ramon,
umiiyak.
“Love… hindi kita pababayaan… kahit ano gagawin ko.”
Pero paano?
Paano ako hahabol sa pera na ganito kalaki?
Hanggang dumating ang isang alok…
alok na halos hindi ko matanggap, pero wala akong choice.
ANG ALOK NG ISANG MYSTERIOUS NA BILYONARYO
Habang umiiyak ako sa hallway,
may lumapit na babae, naka-black suit, elegant, seryoso.
Nagpakilala siya:
“Ako si Madam Celeste. Business partner ng isang kilalang pamilya.”
At sinabi niya diretso:
“Kailangan namin ng surrogate mother.
Kung papayag ka…
babayaran ka namin ng ₱4.5 million.”
Para akong natulala.
“Ma’am… bakit ako?”
“Malinis ang medical record mo.
Wala kang bisyo.
At higit sa lahat… desperado ka.”
Totoo.
Desperado ako.
“Kung tatanggi ka… may iba kami.”
Nanginginig ang kamay ko.
Naghalo takot, hiya, at kaluwagan.
At sinabi ko ang pinakahirap na salita sa buhay ko:
“Oo, Ma’am.
Gagawin ko.”
ANG PAGPAPAPASOK NG BATA SA TIYAN KO
Inayos nila lahat.
Contract.
Medical exams.
Psychological tests.
At isang umaga…
Isinagawa ang embryo transfer.
Humawak ako sa tiyan ko,
hindi ko alam kung anong nararamdaman.
Hindi ko anak.
Hindi dugo ko.
Hindi pangalan ko.
Pero siya ang magiging buhay na pambayad para mailigtas ang asawa ko.
Sa unang buwan,
naramdaman ko ang pagkahilo, pagsusuka, pagod—
pero tiniis ko lahat dahil tuwing bibisita ako sa ospital kay Ramon…
nakikita ko siyang nakangiti kahit payat na payat.
“Love, salamat ha.
Ayoko mong nahihirapan dahil sa’kin.”
“Hindi kita pababayaan, Mon.
Magiging okay ka.”
Pero habang tumatagal ang pagbubuntis…
may nangyayaring hindi ko maintindihan.
ANG IKATLONG BUWAN — ANG UNANG PAGKILOS
Sa ultrasound,
nakita ko ang maliit na kamay, maliit na paa, maliit na puso.
At noong kumislot siya…
parang may humawak sa puso ko.
Hindi ko alam bakit.
Hindi ko anak.
Hindi ko dugo.
Pero bakit parang…
akin siya?
Tuwing gabi, hinahaplos ko ang tiyan ko,
kinakausap ko siya:
“Baby… wag kang mag-alala… safe ka kay Mama—
ay… hindi pala Mama…
pero… safe ka sakin.”
At doon ako napahinto.
Bakit ko nasabi yun?
Bakit parang… ako ang nanay niya?
May mali.
Pero hindi ko pa alam noon.
ANG SIKRETO NG CONTRACT NA HINDI KO NABASA
Isang araw, dinala ako ni Madam Celeste sa mansion ng tatanggap sa bata.
Pagdating ko…
malaki ang bahay.
Tahimik.
Kilala ko ang apelyido nila:
VELASCO.
Isa sa pinakamayayaman sa Pilipinas.
Pagpasok ko sa opisina,
naroon ang isang lalaki—
matangkad, naka-itim, malamig ang mata.
SI ADRIAN VELASCO.
Ang ama ng batang nasa tiyan ko.
Pero bakit siya lang?
Nasaan ang ina?
Tahimik lang siya.
Tinitingnan ang tiyan ko.
At sinabi niya ang hindi ko inaasahan:
“Hindi mo kailangang alamin kung sino ang nanay ng bata.
Hindi mo siya makikilala.”
Nagtalim ang pakiramdam ko.
“Sir… bakit naman po?”
“Hindi mo trabaho magtanong.”
At doon ako nanginig.
Hindi dahil sa takot.
Kundi dahil parang may nararamdamang kasinungalingan.
At nang umalis ako,
may narinig ako sa dalawang katulong:
“Kawawa naman yung babae… kung alam lang niya ang totoo.”
“Ssshhh! Baka marinig ka!”
Lumamig dugo ko.
ANG KASINUNGALINGAN NA LUMABAS PAGKATAPOS NG 4 NA BUWAN
Isang hapon, bumisita ako sa ospital.
Si Ramon nakangiti pero mahina.
Umakyat ako para kunin ang lab results ko.
Pagdating ko sa OB,
tinanong ko:
“Dok… pwede po bang malaman ang genetic analysis ng baby?
For safety purposes?”
Nagulat siya.
“Ha?
Hindi ba sinabi sa’yo—
ikaw ang biological mother?”
Napatayo ako.
“Doc…
surrogate po ako.
Hindi ko dugo ang bata.
Hindi ko anak.”
Umiling siya, halatang nalito.
“Elena…
hindi ko alam bakit yan sinabi nila.
Pero base sa medical record mo…
ikaw ang totoong ina ng bata.
Ang egg cell ay galing sayo.
Ikaw mismo ang nagbigay.”
Para akong binagsakan ng langit.
“Hindi… imposible…
Hindi ako pumirma sa ganun!”
Ibinigay niya sa’kin ang kopya.
At doon nakasulat ang pirma ko.
Pero hindi iyon ang sulat-kamay ko.
Hindi iyon ang pirma ko.
PINALITAN NILA.
DINOKTORA NILA.
GINAGO NILA.
Nanginginig ako.
Hindi ako makahinga.
“Ibinenta nila ang anak ko…
ng hindi ko alam.”
ANG TRAHEDYA SA MANSION NG VELASCO
Sumugod ako sa Velasco Mansion.
Hindi na ako natakot.
Sinigawan ko ang guard.
Pinilit kong pumasok.
“IBALIK NYO SA AKIN ANG ANAK KO!”
Lumabas si Adrian.
Kalma.
Malalim ang titig.
“Elena, umuwi ka na.
Delikado sa buntis ang stress.”
“BAKIT NYO KINUHA ANG EGG KO!?
BAKIT NYO GINAWANG NEGOSYO ANG KATAWAN KO!?”
Lumapit siya—dahan-dahan.
At sinabi niya:
“Dahil hindi ka dapat maging ina.
Dahil mahirap ka.
Dahil ang batang ito karapat-dapat sa magandang buhay.”
At ang salita na nagpatumba sa puso ko:
“ANG ASAWA MO ANG NAGBENTA SA’YO.”
Parang sumabog ang tenga ko.
“Anong… sinabi mo?”
Ngumiti siya.
Malamig.
Sugat sa kaluluwa.
“Si Ramon ang nakipag-deal sa amin.
Siya pumirma.
Siya ang tumanggap ng pera.
Ikaw?
Ginamit ka lang niya.”
Naging malabo ang paningin ko.
Humawak ako sa tiyan ko.
Nanginginig.
“Hindi totoo…
HINDI TOTOO!”
Lumabas si Madam Celeste.
Dalang folder.
Liham.
Resibo.
Ang pangalan ng pumirma:
RAMON DELA CRUZ.
₱1.2 million paid upfront.
₱3 million upon delivery.
Hindi na ako naka-hinga.
Hindi ako naka-iyak.
Parang namatay ako habang buhay.
ANG PAGBABALIK SA OSPITAL — ANG KATOTOHANANG MAS MASAKIT PANG HIGIT
Sumugod ako sa ospital para harapin si Ramon.
Pagbukas ko ng pinto…
Nakita ko siyang nakangiti, hawak envelope.
“Love… may pera na tayo.”
Natigilan ako.
“RAMON…
BINENTA MO ANG ANAK NATIN!?”
Napawi ang ngiti niya.
“Elena… kailangan ko mabuhay.
Kailangan ko ng transplant.”
“KAYA IBINENTA MO AKO!?”
“Hindi kita binenta.
Ang egg mo lang.”
“ANAK KO YUN!”
Umiling siya.
“Hindi mo nga alam kung gusto mong magkaanak.
Hindi ba sabi mo natatakot ka?
Ngayon may chance tayo mabuhay…
ano ba mas mahalaga?
Ako o ang batang hindi pa pinapanganak?”
At doon ako napahawak sa tiyan ko.
At ang baby?
Kumislot.
Parang sumagot.
ANG DESISYON NA HINDI NILA INASAHAN
Lumipas ang isang linggo.
Hindi na ako bumalik kay Ramon.
Hindi na ako nagparamdam sa Velasco.
At isang gabi—
ibinalot ko ang tiyan ko,
tumayo sa harap ng salamin,
at may sinabi ako:
“Hindi ko ipamimigay ang anak ko.”
Kinabukasan,
nag-file ako ng complaint,
nag-hire ako ng lawyer,
at nagpunta ako sa media.
Sumabog ang balita:
“BABAE GINAMIT BILANG SURROGATE—DINOKTOR ANG PAPTAPIRASO—PINAGKAMOT NG PAMILYA VELASCO!”
Gumulong ang galit ng publiko.
Nasunog mukha ng pamilyang Velasco.
At si Adrian?
Kinasuhan.
Pinatawag sa senate hearing.
Kinuyog ng media.
Pero ang pinaka-masakit?
Si Ramon ang nagtestify laban sa akin.
“Hindi siya stable.
Hindi siya dapat maging ina.”
At noon,
ako ang sinabing baliw.
Ako raw ang umaangkin ng batang hindi akin.
Pero isang test lang ang nagpabagsak sa kanila:
DNA TEST.
At lumabas ang resulta:
AKO ANG TOTOO, LEGAL, BIOLOGICAL MOTHER.
At ang Velasco?
Walang karapatan kahit isang porsyento.
At si Ramon?
Naging kriminal sa mata ng bayan.
EPILOGO — ANG BATANG HINDI KO IBINENTA
Pagkalipas ng limang buwan…
Nanganak ako sa isang malusog na batang lalaki.
Pinangalanan ko siya:
Gabriel.
“Anghel na ipinadala para iligtas ako.”
At habang yakap ko siya,
nakita ko sa TV:
Adrian Velasco — sentensyado sa estafa.
Madam Celeste — blacklisted.
Ramon — nakadetineng may kaso ng human trafficking.
Ako?
Nakaupo sa rocking chair.
Binubughaw ang anak ko.
Tahimik.
Payapa.
At sinabi ko sa kanya:
“Anak…
hindi kita pinaglaban dahil galit ako sa kanila.”
“Pinaglaban kita dahil ikaw ang tanging bagay sa mundo
na hindi ko kayang ipagpalit sa kahit anong pera.”
At ngumiti siya.
Kahit bagong panganak,
parang ngumisi siya.
At doon ko nalaman:
Hindi ko sinagip ang buhay ng asawa ko.
Sinagip ng batang ito ang buhay ko.
